Weekend Cajamarca en de tweede week Huanchaco

Hoi allemaal!

Hier een update vanuit Huanchaco. Afgelopen weekend zijn we naar het stadje Cajamarca geweest. Ook heb ik nog een kort stukje over Huanchaco. Hopelijk is het niet te lang om te lezen!

20-11-2015 t/m 22-11-2015 Cajamarca

20.00 uur verzamelden wij samen met nog vier andere vrijwilligers om naar Cajamarca te gaan. Na lang wachten namen we de bus en opgepropt in de bus gingen we naar Trujillo waar we de bus naar Cajamarca pakten. Eerst moesten we staan, ik ben denk ik wel 10x bijna gevallen en zo lang hoefde ik niet te staan. Er stonden mensen op en we konden gelukkig allemaal zitten. De lokale busjes zijn echt gemaakt voor de Peruaanse mensen, dat wil zeggen kleine mensen.. Dus toeristen zoals wij zitten echt met de knieën in de nek. Maargoed we zaten en vielen niet bij elke hobbel om (die er hier toch ook wel erg veel zijn).

Op tijd kwamen we aan bij het busstation en net als de vorige keer bij een lange rit leek het station heel professioneel. We moesten ongeveer 6 uur rijden en dat vanaf 22.00 uur ’s avonds. Ik vond het best spannend dat we toch met een nachtbus zouden gaan, maar anders kun je hier de echte mooie plaatsen niet bezoeken. Dus met gezonde spanning stapte ik in de bus en van de hele busrit heb ik niks gemerkt, want ik kon de hele tijd slapen. Is al die spanning dus voor niks geweest. We kwamen aan rond 5.00 - 5.30 uur en moesten toen een hostel vinden. In dit hostel sliepen eerdere vrijwilligers ook, dus het is wel prima. Niks luxe, maar we slapen gewoon met z’n 3en op een kamer en de anderen met z’n 4en, dus dat is fijn. Toen de anderen al sliepen kwam de man van het hostel naar onze kamer en vroeg of we mee kwamen. Daar kregen we de sleutel van de kamer, best handig eigenlijk.. We waren allemaal te moe om daarover na te denken, dus fijn dat in ieder geval iemand het deed. Toen we bij zijn ‘hokje’ waren wilde hij dat we naar zijn buurman gingen (wel in het hostel) om te kijken welke tours we wilden doen. Na een moeilijk handen en voeten gesprek snapten we zijn bedoeling. Maar wij (2 niet-Spaans sprekende meiden, terwijl die andere 4 wel allemaal Spaans kunnen) hadden echt geen zin om om 5.30 uur daar te luisteren naar een man die we niet verstonden. Het enige wat we dachten was dat we wilden slapen. We hebben het hem uit kunnen leggen (dat denken we in ieder geval) en iets later in de ochtend, rond 8.30 uur gingen twee anderen uitleg vragen over de tours die we konden doen. We besloten om meteen de eerste dag twee tours te doen.

We begonnen met een hobbelige, maar mooie busrit naar Cumbe Mayo. Hier gingen we een stuk wandelen door deze prachtige ruïnes van de Inca’s. Het was echt fantastisch om te zien, ik keek echt mijn ogen uit. Nadat we wat trappen hadden gelopen merkte ik dat ik steeds meer buiten adem raakte. Ik schaamde me dood en dacht dat ik echt een hele slechte conditie had. Tot Devi en Dané ook zeiden dat het voelde alsof ze geen conditie hadden. Wat bleek, het was de hoogte waar we last van hadden, het was namelijk op 3500 meter hoogte. Gelukkig hadden Devi en ik er niet veel last van (behalve dus wat sneller uitgeput zijn en je een beetje gek voelen), maar Dané had er wel last van. Maar we hebben in het hostel nog hoogteziektepillen voor de volgende hoge gebieden die we gaan bezoeken. De gids sprak Spaans, dus we probeerden het wel te verstaan, maar ik heb vooral genoten van de natuur. Af en toe kon een andere vrijwilliger iets uitleggen, heel handig. De gidsen zitten vol met fantasie, want elke keer als we een stukje gelopen hadden moesten we weer naar een rots kijken die ergens op zou lijken. Zo zijn we onder andere een olifant, krokodil en een cuy (nationale lekkernij) tegengekomen tijdens onze tocht door de ruïnes. Als je het niet meteen kon zien kwam de man helemaal naar je toe om nog duidelijker te zijn in zijn beschrijving van de rots zodat je fantasie haast wel tot leven moest komen. Of je deed net alsof om er maar vanaf te zijn. Het was grappig dat de man het zo graag wilde laten zien, maar eerlijk is eerlijk ik vind de rotsen die geen benaming hebben gekregen net zo mooi.

Tussen de tours in gingen we lunchen. We hadden allemaal erge honger, omdat we als ontbijt alleen snel droge broodjes hadden gegeten. Hier kun je vaak in lokale restaurantjes menu’s halen voor nog geen €3.- . We liepen rond en zagen een restaurantje, er stonden lekkere gerechten op de kaart dus gingen we daar maar eten. Als voorgerecht kregen we soep met rijst.. Nog nooit die combinatie gehad en ik weet ook niet of ik het echt een succes vond. Als hoofdgerecht had ik kip besteld, ik verwachtte een kipfilet met rijst en aardappelen. Want rijst en aardappelen doen ze hier bij alle gerechten. Ik kreeg wel kip, maar dan aan bot (daar houd ik al niet zo van) en toen we hem open sneden was hij nog helemaal roze. Ik had al geen zin meer om dat te eten, dus heb hem niet terug gestuurd en heb maar rijst en aardappelen gegeten. Dan is het wel fijn dat je een flink bord krijgt met allebei de dingen. Maar in dit restaurant gingen we dus niet meer eten en ik weet niet of ik ergens nog kip ga bestellen (om het bot, niet omdat ik denk dat de koks overal slecht zijn). Na deze mindere ervaring met eten gingen we weer door.

De tweede tour die we deden was wederom erg hobbelig. De eerste stop was bij een hele enge wiebelbrug. Waarom we daar stopten snapte ik niet helemaal. Maar wat ik daar opeens in het riviertje zag.. Een dood varken met z’n 4 poten recht overeind. Ik kon mijn ogen niet geloven, hij bewoog wat mee met het water maar was helemaal stijf en we konden zijn kopje niet zien. Ik heb even nagevraagd of het een echt varken was, maar dat was natuurlijk zo want waarom zou iemand een nep varken zo in het water leggen bij een toeristische attractie? Waarom een echte? Waarschijnlijk omdat de boer wist dat het varken een ziekte had en toch nooit gegeten kon worden, dus de goedkope manier om van je varkens af te komen. De tweede stop was bij ‘Ventanillas of Otuzco’ dit waren oude graftombes. Ik had er wat meer van verwacht, maar het was toch interessant om gezien te hebben. De volgende stop was bij een tuin vol met planten en bloemen. En de laatste stop was bij een kleine kaasfabriek. Het was grappig om te zien, maar het kon allemaal zeker niet tippen aan Cumbe Mayo wat veruit het mooiste was wat ik in tijden, misschien wel ooit, heb gezien.

’s Avonds hebben we in onze reisbijbel (een boekje van een vrijwilliger waarin van alles staat) gekeken om een fatsoenlijk restaurant te vinden. Ik had al de hele dag zin in pizza en kreeg de rest gelukkig mee om een pizza te eten. Het was heerlijk, een mooie afsluiting van de dag.

De tweede dag was het veel aan het regenen, zoals voorspeld. We hadden zaterdag al veel geluk gehad met het weer, maar helaas duurde dit geluk maar één dag. We waren een beetje moe omdat we zaterdag veel hadden gedaan en besloten het een beetje rustig aan te doen. Na wederom een ontbijt dat bestond uit droge broodjes liepen we door het stadje. Toen ik tijdens het lopen in een zijstraat keek, geloofden ik mijn ogen niet. Ik zei heel droog in shock ‘Huh daar zit een man te poepen’. Ja, het was echt waar.. Dané is nog twee keer terug gelopen omdat ze haar ogen niet kon geloven. Tegenover een kerk en zonder schaamte zat daar de man in de goot. Wat ik ook heel raar vond was dat niemand erop reageerden, alleen wij leken verbaasd. Het stadje voelde daarna toch wel wat viezer.. Na deze bijzondere ervaring zijn we een hoop trappen opgelopen om een mooi uitzicht te zien. We hadden weer wat last van onze adem, maar we konden onze rust pakken in de verschillende souvenirwinkeltjes die we tegenkwamen op de weg naar boven. Daarna hebben we veel kerkjes bezocht en zijn we weer in het boekje op zoek gegaan naar een goed restaurant. Ook hier heb ik heerlijk gegeten, want als je de goede restaurants weet dan weten de koks zeker hoe ze moeten koken!

Ook de terugreis in de bus was voor mij geen probleem, ik heb weer bijna de hele rit geslapen. Zeker een voordeel dat wij altijd met de auto op vakantie zijn gegaan en ik heb kunnen oefenen met slapen in een rijdend voertuig!

Even kort nog over hoe het hier in Huanchaco gaat. De skateramp is super leuk! We leren de kinderen Engels door te spelen met een springtouw en ondertussen te tellen. Het is leuk als je hoort dat kinderen na dit spel zelf opeens Engels gaan tellen. In het begin waren er nog niet veel kinderen, omdat ze nu examens hebben op school. Maar inmiddels komen er steeds meer kinderen en wordt het echt gezellig. We hebben plezier en kunnen de kinderen wat kleine dingen meegeven. Het is fijn als je ziet dat een kind je snel vertrouwt en het ook leuk vindt om met jou te spelen. Je hebt geen taal nodig om samen te lachen.

Gisteren was er een 80’s 90’s party om geld op te halen voor Otra Cosa Network. Dit geld wordt gebruikt voor verschillende projecten. Bijna alle vrijwilligers zouden komen en hopelijk nog wat lokale mensen. Het was even zoeken naar kleding, want ja.. Ik ging niet naar Peru met het idee dat ik een feest zou hebben in dit thema. Uiteindelijk hebben we er maar wat van gemaakt en was het feest heel gezellig en onverwachts toch erg druk.

De tijd gaat heel snel, ik zit nog steeds in de mindset dat ik net een week hier ben, terwijl ik er inmiddels al 2 weken zit! Dat is een goed teken, want dat betekent dat ik echt aan het genieten ben. We boffen met Huanchaco, daar zijn we echt heel blij mee.

Liefs!