De eerste dagen in Huanchaco

Hoi allemaal!

Inmiddels ben ik al een week in het prachtige Peru. Sinds zondagavond ben ik in Huanchaco en hier is mijn eerste indruk:

Het is zover, om 7.00 uur gaan we met de taxi naar het busstation van Cruz del sur om 10,5 uur met de bus van Lima naar Huanchaco te gaan. We kwamen op het busstation aan en we keken onze ogen uit, dit hadden we niet verwacht. Het leek op een mini vliegveld en dan voor bussen, heel professioneel. We hadden VIP plaatsen geboekt, want het scheelde niet veel geld en ik dacht dat we alleen zo voorin konden zitten waardoor ik minder ziek zou worden. Dit was niet waar, we zaten verder naar achter, maar we hadden wel geweldige plaatsen. Veel ruimere en fijnere stoelen waarin je heel goed kon slapen. En we hadden in de bus een schermpje waar we onder andere films op konden kijken en spelletjes op konden doen. Het uitzicht tijdens de rit was geweldig, we reden langs de mooie kust en aan de andere kant zagen we bergen. Het duurde wel lang, maar we hebben toch weer wat meer van het land gezien. We werden opgehaald met een taxi waarvan de vering kapot was en het leek alsof hij elk moment uit elkaar zou kunnen vallen. Maargoed, we werden opgehaald en kwamen rond 19.00 uur aan bij het vrijwilligershuis in Huanchaco. We kregen meteen een rondleiding door Huanchaco, maar het was donker dus de volgende dag snapte ik al niet meer waar ik naartoe moest.

In het huis wonen nog een paar anderen en hier is ook het kantoor van Otra Cosa Network, de organisatie waar we voor werken. Dit zorgt ervoor dat dit het verzamelpunt is en dat iedereen hier in en uit loopt. Zo zagen we al veel gezichten, en hoorden we veel namen. Maar hoe iedereen ook alweer heet..? Langzaam beginnen we, met hulp van elkaar, de namen te leren. Het was een hele opluchting om te horen dat de vrijwilligers onderling Engels spreken en geen Spaans. We zitten hier echt in een studentenhuis, dus het is anders dan thuis. Maar we mogen zeker niet klagen, het is heel goed te doen hier. We hoeven niet eens zelf te wassen! We kunnen het voor een paar euro naar een vrouw brengen die het dan voor ons in 1 dag wast. Ook komt er een poetsvrouw om het hele huis (behalve onze kamers) schoon te maken, dus eigenlijk hebben we het heel luxe!

Huanchaco is een heel mooi stadje, het is ook best toeristisch dus er is veel te doen. Er zijn veel restaurantjes en we kunnen gaan uiteten voor maximaal 5 euro (vaak een stuk minder). Daar gaan we geen boodschappen van halen, dus we zijn van plan om gewoon elke avond dat we warm willen eten naar een restaurant te gaan. Huanchaco ligt aan het strand, dus er zijn veel surfers hier. Dat willen we zeker gaan proberen, al schijnt het heel moeilijk te zijn.

Om naar onze projecten te gaan moeten we met een motortaxi (het lijkt een beetje op een tuktuk maar dan met een brommertje) of met een bus. De projecten liggen in kleinere dorpjes om Huanchaco heen en daar zie je ook armoede. Alles wat we zien is steen en zand, dat ziet er best somber uit. Gelukkig is de ramp waar we helpen versierd met allerlei tekeningen op de muur. Ook de creche is versierd. Dat geeft een wat vrolijker gevoel, dus daar ben ik heel blij mee. De eerste dag op de skateramp was wat onwennig. Eerst moesten we een half uur wachten voordat er kinderen waren, dus toen pakte ik de kans en ging ik skateboarden. Dat wordt nog heel veel oefenen, want op dit moment ben ik al blij als ik een heel klein bochtje kan maken. De kinderen die komen kunnen bijna allemaal ook al echt van een half pipe (zoiets is het toch?) af en vallen bijna nooit. Toen kwamen de eerste kinderen binnen. De namen van de kinderen zijn heel moeilijk te onthouden, het zijn natuurlijk ook niet de westerse namen die we gewend zijn. We doen ons best en gelukkig vinden ze mijn naam ook moeilijk, dus ik ben niet de enige. We gingen met ze skateboarden en proberen wat Spaanse vragen te stellen. Met hulp van elkaar en van een boekje konden we toch een klein beetje met ze praten. Twee wat oudere kinderen snapten en spraken een klein beetje Engels, dus zo konden we een beetje met ze praten. Het is leuk om te merken hoe graag de kinderen willen begrijpen wat je zegt. Zij doen net zoveel moeite om zich verstaanbaar te maken en om je te begrijpen als wij zelf doen. Soms lukt het niet en dan lachen we maar gewoon naar elkaar omdat we weten dat we elkaar niet begrijpen. Ook zonder taal kun je veel plezier hebben en de kinderen zijn toch geïnteresseerd in ons. We kunnen samen lachen door alleen non-verbale communicatie te gebruiken.

De tweede dag op de ramp ging al wat makkelijker, we wilden niet weer alleen maar skateboarden en in het lokaaltje binnen zitten en met de lego spelen, dus moesten we iets anders bedenken. We gingen op zoek naar materialen en zagen een touw, we besloten om met de kinderen te gaan springtouwen. Om ook bezig te zijn met de kinderen iets mee te geven waar ze hopelijk veel aan hebben, begonnen we in het Engels te tellen. We lieten de kinderen mee tellen en elke keer dat een kindje ook echt telden waren we heel blij. We voelden onszelf nuttig en we hadden plezier en leerden de kinderen iets tegelijkertijd. Ik kwam echt vol energie terug in het huis, dankzij het plezier dat we hadden gehad met de kinderen. Daar doe je het uiteindelijk toch allemaal voor.

Verder zijn er veel nieuwe dingen die ik tegenkom, zo moeten we onze hand opsteken en zwaaien naar de bus als we in willen stappen. Het is niet zoals bij ons dat er bushaltes zijn, nee je stapt in wanneer je wilt en je moet zeggen waar je wilt stoppen. Het betalen gaat ook anders. Je betaalt niet als je binnenkomt maar als een extra man vraagt om te betalen. Deze man roept ook steeds door het raam of er mensen in willen stappen. Bij elke voetganger die we onderweg tegenkomen wordt er geschreeuwd en uit het raam gehangen. De man blijft roepen ook als de bus eigenlijk al helemaal vol is en mensen op je tenen staan (ja.. zo krap is het). Dus met de bus gaan is al een heel avontuur.
Er zijn hier veel straathonden, één vond ons zo lief dat hij vanuit de ramp naar ons huis mee liep en toen we een uur, of anderhalf uur later gingen eten liep hij mee naar het restaurant. We waren blij dat hij ons daarna niet meer volgden, want hoe lief honden ook kunnen zijn je weet niet wat deze straathonden met zich meebrengen. De honden blaffen heel vroeg in de morgen en ’s avonds beginnen ze weer. Dit duurt heel lang en ik weet ook echt niet waarom ze juist op die momenten zoveel blaffen. Gelukkig kan ik er doorheen slapen, want anders was het wel een probleempje geweest.
Er is hier een drankje en dat is echt niet lekker, maar het is niet netjes om te weigeren of iets te laten staan. Dus dan drink ik het maar heel snel en probeer ik het daarna weg te spoelen met water of eten. Helaas blijft de smaak lang in je mond.

We zijn met alle nieuwe vrijwilligers een tour gaan maken met de bus die langs veel projecten ging. We begonnen bij Fairmail, dit is een organisatie die kinderen foto’s laat maken voor kaarten. De opbrengst van de kaarten gaat voor 60% naar het kind dat de foto gemaakt heeft en dus een kaart heeft verkocht, 40% van de opbrengst gaat naar Fairmail omdat ze ook een bedrijf zijn met personeel en dure materialen als camera’s nodig hebben. De kinderen kunnen niet zomaar bij het geld, want ze beseffen zich dat het geld anders toch naar familie of andere dingen gaat. Maar Fairmail bewaart het geld voor hen zodat ze naar school kunnen gaan. Dit gebeurt ook echt en als ze niet naar school gaan, dan krijgen ze dus ook geen geld. Als kinderen geen kaarten verkopen, krijgen ze toch allerlei verzekeringen en fondsen zodat ze het niet voor niks doen. Zelf vond ik dit een mooi initiatief en ik wilde jullie er graag iets over vertellen.
We hebben meer projecten gezien, maar om een project te kunnen zien wat mij het meest emotioneerde moesten we naar een vuilnisbelt. Het was een vreselijke plek, want het stonk enorm en overal waar je keek was vuilnis. Maar niet alleen vuilnis, ook kleine hutjes (gemaakt van vuilnis) waarin mensen leefden. De hutjes stonden op en tussen het vuilnis en de mensen die leven ook van het vuilnis. Ze moeten er 17 uur werken en dan krijgen ze 1 dollar. Mijn hart brak toen ik de mensen daar zag en het greep ook iedereen aan. Heel de bus was stil en ik besefte me weer even hoe goed we het eigenlijk hebben. Ik besef het me hier heel veel, maar op dit moment werd ik zelfs een beetje emotioneel en dacht ik Mareen waarom klaag je zoveel. Wat moet ik toch gelukkig zijn dat ik in Nederland in een goed huis ben geboren.

Kortom, er is hier heel veel te doen en het is vooral ook heel leuk. We zien veel kinderen lachen, maar er is ook veel verdriet als je kijkt naar de echte arme gebieden. De vuilnisbelt is iets wat me altijd bij zal blijven en waarvan ik hoop dat het ooit beter zal worden. Ik geniet van alle nieuwe dingen en alle mooie momenten hier.

Liefs!