Weekendje in Huaraz

Mijn weekend in Huaraz.

Donderdagavond rond 22.00 uur namen we weer een nachtbus, maar dit keer naar Huaraz. Het was ongeveer 7-8 uur rijden. Weer had ik het geluk dat ik bijna de hele weg kon slapen.

In het hostel aangekomen mochten we meteen naar de kamer. Daar kwamen we erachter dat we op een 5-persoonskamer sliepen. Dat was even slikken, want zelf vond ik het geen fijn idee om met 2 vreemden in een kamer te slapen zo dicht op elkaar. Gelukkig was er maar 1 ander meisje dat niet stonk en heel aardig was. Ze studeerde in Den Haag en sprak Duits, dus ze kon ons af en toe wel volgen als we Nederlands spraken. Dat is wel leuk want dan reageert ze opeens op een vraag die je stelt.

Na een paar uurtjes slapen en een ontbijtje gingen we de eerste berg beklimmen. Deze berg werd aangeraden vanuit het hostel omdat het heel dichtbij was en het zou een goede berg zijn om te wennen aan de hoogte. De top van de berg ‘Wilcacocha’ ligt op 3700 m. Ze zeiden dat we een korte route moesten nemen die wel steil was, maar hij duurde maar 1,5 uur. Vol goede moed begonnen we in de volle zon met wandelen. Maar na tien stappen omhoog stonden we al te hijgen en te puffen. De hoogte is echt niet fijn voor je ademhaling, dit hebben we de hele weg omhoog gemerkt. Je wil wel en je lichaam kan ook wel, maar je ademhaling werkt gewoon echt niet mee. Het is een heel gek gevoel om uit te leggen, dus voor iedereen die zich afvraagt of het niet gewoon aan onze condities lag: Beklim een steile berg boven de 3500 m en je weet dat dat extra rondje hardlopen ook geen zin meer had gehad. Maar goed we wilden natuurlijk wel de top bereiken, dus we gingen door. Elke tien meter hadden we een pauze en dummies dat we zijn hadden we alle drie maar 1 flesje water meegenomen. Gelukkig kwamen we lieve toeristen tegen die op de terugweg waren met een fles water en ze boden aan om onze flesjes te vullen. Na een hoop gepuf, gemopper en bijna willen opgeven kwamen we (na veel langer dan 1,5 uur) aan op de top. Daar was een meertje dat er wel oké uit zag. Niet heel mooi, maar ook niet lelijk. Maar wat waren we trots dat we de top hadden bereikt! Het uitzicht onderweg was wel weer prachtig en we kwamen door een oud Peruaans dorpje waar mensen echt nog zelfvoorzienend leven. Daar vinden we, net als in Cajamarca in de bergen, ook de ouderwetse kledingstijl. Dus een hogere hoed op de hoofden van de vrouwen, lange vlechten in het haar en een fleurige rok. Leuk om ze zo aan het werk te zien. Deze berg was helemaal niet toeristisch, dus je weet dan ook dat deze mensen echt zo leven in plaats van dat ze zich verkleden en geld willen vangen door foto’s te laten maken.

De tweede dag werden we om 5.00 uur ’s ochtends met een busje opgehaald om naar een natuurpark te gaan en vanuit daar moesten we 3 uur lopen naar Lake 69. We reden (3 uur lang) over een hele hobbelige weg en de mensen die mij goed kennen weten dat ik heel erg misselijk kan worden in de auto, nou ik denk dat ik na deze rit nooit meer misselijk word in een auto in Nederland. Dit was echt geen pretje, ik heb 10 x mijn hoofd gestoten aan de zijkant van het busje omdat we dan opeens een flinke hobbel over gingen. Je werd continu wakker geschud dus even bijslapen zat er niet in. Toen we net in het natuurpark waren reden we langs een super mooi meer waar we ook even stopten om te kijken. Dit meer heet Chinancocha het meer dat we erna zagen heet Orcococha en samen heten de meren Llanganuco. Het verhaal is dat deze twee meren ontstonden door de tranen van twee geliefden die uit elkaar zijn gehaald. Maar ze hadden wel heel mooie tranen, want de meren waren echt prachtig! Vooral Chinancocha was mooi, dat was het meer waar de vrouw zat dus dat moest wel mooier zijn natuurlijk.. Nadat we deze meren hadden gezien reden we tot een punt dat het busje niet verder kon en we er toch echt aan moesten geloven. Drie uur lang hijgen en hopen dat je het meer haalt. Het begin viel onverwachts reuze mee, we liepen niet te steil omhoog en het uitzicht was weer super mooi. Over rotsen klimmen, langs watervallen lopen en via stenen een rivier over springen, het was een leuke tocht. Tot we na 2,5 uur wandelen nog een flinke berg op moesten. Deze berg was wel steil en we waren al moe van de 2,5 uur die we gelopen hadden. Onze ademhaling was nog steeds verschrikkelijk, maar we moesten door. Ik ben toen zelf het hele stuk gaan lopen en proberen niet te vaak pauze te houden. Want ze hadden gezegd dat je beter langzamer kon lopen en door kon gaan dan steeds stoppen om fatsoenlijk adem te kunnen halen. Ik had gehoord dat het meer erachter zou zijn, dus ik bleef in mijn hoofd maar herhalen dat ik er bijna was en dat opgeven geen optie was. Het was meer een mentaal gevecht, want fysiek was alleen de ademhaling mij aan het tegenwerken. En uiteindelijk na de laatste paar rotsen zag ik dat het vlakker werd en daar moest het wel zijn. Ik ging sneller lopen en daar zag ik het meer: Wauw! Op 4600 meter stond ik daar bij het mooie heldere blauwe meer, in de zon, gletsjers aan de overkant. We hadden het weer gehaald en we waren weer super trots op ons. Het einde was echt lopen op karakter, maar het was het waard. Toen moesten we nog het hele stuk terug, dit was ook vermoeiend maar we hadden gelukkig geen last meer van onze ademhaling. Het was 5 december en ’s avonds kwamen we toevallig een ander Nederlands meisje tegen waarmee we zijn gaan eten en als toetje een heerlijke chocoladetaart! Toch nog een beetje een sinterklaasgevoel.

De laatste dag van ons weekend hebben we een tour gedaan waar we naar een gletsjer op 5200 meter gingen wandelen. We waren kapot van de vorige wandelingen, dus gelukkig zou dit maar 40 minuten zijn. Dit keer gingen we met een bus die veel beter was, hier kon ik wel in slapen. Hij was groter en veel stabieler. We kwamen erachter dat veel reizigers Nederlands waren, dus dat was weer toevallig. Schijnbaar zijn er toch best veel Nederlanders in Peru. We zijn onderweg gestopt bij wat plekjes om de natuur te bekijken, maar we waren zo moe dat we blij waren toen we na weer 3 uur eindelijk bij de gletsjers aankwamen. Daar zagen we een pad naar boven die niet zo steil was. Het lopen ging daardoor veel makkelijker. We zijn op ons gemak naar boven gelopen en zijn alleen in het begin heel even gestopt. Het was een saaiere wandeling, omdat er dit keer echt een pad van stenen was. Op de gletsjer zijn veel meer toeristen omdat het ook minder zwaar is, maar het was prima voor een laatste dagje. We hebben twee keer ijs zien en horen vallen van de gletsjer. Ik ben echt niet zo’n natuurfreak, maar het doet toch wel wat met je als je in het echt ziet hoe het gaat met de natuur in plaats van dat je het alleen op de televisie ziet.

In Huaraz hebben we prachtige dingen gezien en we hebben heel veel geluk gehad met het weer! De regen kwam steeds pas als we naar beneden gingen en dan was het maar een paar druppels. Ook bij de gletsjer hebben we alleen even wat sneeuw gehad toen we al beneden waren. Ook hebben we bijna geen last gehad van hoogteziekte, behalve het moeilijke ademen. Maar sommigen hebben heel veel last van hoofdpijn. Dit hebben we denk ik voorkomen door pillen te nemen die we van de huisarts mee hebben gekregen. Het was echt een weekend om te genieten. Moe maar voldaan gingen we weer terug naar ons thuis in Huanchaco.