Halverwege het project

Wow.. Wat gaat de tijd snel. Ik ben alweer op de helft van mijn reis! Maar nog steeds kom ik elke dag weer dingen tegen die anders zijn dan thuis. Om jullie een indruk te geven van alles wat hier anders is, heb ik een lijstje gemaakt met een paar voorbeelden.

Honden. In elke straat waar je loopt kom je honden tegen. Of het zwerfhonden zijn dat weet je niet want de mensen hier laten hun hond ook op straat lopen omdat ze binnen geen plaats hebben. ’s Nachts worden de honden op het dak gezet, dat was wel even schrikken de eerste keer dat we ze hoorden blaffen vanuit zo’n gekke hoek. Mensen gaan hier ook heel anders met de beestjes om, dat is echt zielig om te zien. Ze leren de kinderen om de honden te schoppen of met stenen te gooien als een hond dicht bij ze komt. Gelukkig is dat in Nederland heel anders.

Begroeting en afscheid. Waar we in Nederland iemand bij de eerste kennismaking een hand geven, krijgt hier iedereen meteen een kus op de wang. Het scheelt wel weer dat het er maar één is in plaats van drie zoals bij ons. Maar het is wel even wennen dat zelfs de oudere kinderen van de skateramp een kus komen geven als ze binnenkomen en weer naar huis gaan.

Bussen. Gewoon even je hand uitsteken en dan stoppen ze voor je neus, best handig. Ook kun je gewoon vragen of ze willen stoppen waar je wil, scheelt weer een paar meter lopen. De bussen worden niet betaald via een grote organisatie, maar het zijn allemaal eenmanszaken eigenlijk. Dus ze racen echt tegen elkaar om eerder bij de volgende mensen te zijn. Ook wordt er dus nog meer gepropt en zit je gezellig met z’n allen bij elkaar op schoot.

Tijd. Onder de vrijwilligers noemen we het Peruaanse tijd. Altijd als je een tijd afspreekt moet je het met een flinke korrel zout nemen. Dit heeft zo zijn voordelen en zijn nadelen. Het is fijn dat je zelf ook niet zo hoeft te haasten, al komt dat er bij mij nog niet helemaal in. Mijn hoofd is nog te veel bezig met liever te vroeg dan te laat. Dat werkt niet als veel anderen dat niet hebben hier, dus dat is loslaten. Meteen ook het nadeel, omdat je soms lang moet wachten tot dat iemand eindelijk aanwezig is. Zo kunnen we soms pas anderhalf uur later eten, omdat niet iedereen er is.

Arm-rijk. Het verschil tussen het stadje waar we wonen en het dorpje waar we werken is enorm. De grens is een hobbelige weg waarin je even stilstaat hoe groot het verschil is en hoe goed we het hebben dat we aan de goede kant mogen verblijven. Het deel waar de ramp staat is heel arm en ziet er ook heel somber uit. De kinderen komen met kapotte kleren naar de ramp. Ze hebben soms een hele tijd geen water en ze hebben niet eens een toilet in het huis waar ze leven. Je merkt wel dat het een gemeenschap is. Bijna iedereen kent elkaar en let ook echt op elkaar. Dat is weer heel anders dan in Nederland, daar vind ik dit veel minder.

Verder heb ik een hele leuke week gehad, beginnend met vorig weekend. We zijn zaterdag gaan sandboarden! Het was echt super leuk om te doen. We zeiden al tegen elkaar we zijn hier volop aan het genieten, maar met sandboarden hadden we ook echt heel veel plezier. Even alles loslaten en lekker sporten. Want sporten was het zeker. We moesten in de volle zon naar boven lopen in het losse zand, dat was wel even zwaar. Maar het sandboarden zelf was niet moeilijk, meteen de eerste keer konden we staan. We zijn een paar keer naar boven gegaan, maar na een paar keer hadden we het wel gezien. Als er een lift zou zijn geweest, konden we zo de hele dag daar blijven, maar helaas was deze er niet.

Na het sandboarden zijn we naar een marktje in Trujillo gegaan. Wat een beleving was dit. De kraampjes waren heel vol en het marktje was ook heel groot. Ze hadden er vanalles, maar ook veel hetzelfde. Iedereen keek ons aan, want we waren de enige blanken die er liepen. Het was leuk om een keer te zien, maar ik vond het ook niet erg dat we weer terug gingen naar een plek waar mensen ons minder aanstaren.

Op zondag hebben we geholpen bij ‘Yo cuido mi playa’ dit is een evenement van de organisatie waar we voor werken. Het is een dag voor kinderen waar we ze bewust willen maken van al het afval dat op het strand en in de straten ligt. Met spelletjes proberen we ze duidelijk te maken wat gerecycled kan worden en wat niet. Ook wat er gebeurt als er afval blijft liggen. Na de spelletjes zijn we met de kinderen het strand gaan opruimen. Maar het was een hele warme dag, dus het was lastig om ze uit het water te houden. Uiteindelijk hebben we met zijn allen veel op kunnen ruimen en volgende maand wordt er weer een nieuwe yo cuido mi playa gehouden.

Sinds dinsdag hebben de kinderen die bij de skateramp wonen vakantie, dit betekent dat de ramp ’s ochtends en ’s middags open is. Omdat we vanuit thuis loombandjes mee hadden genomen, besloten we deze nu te gebruiken. Wat een enthousiasme van de kinderen! Alle kinderen wilden mee armbandjes maken. En niet één, nee de kinderen hebben hun armen vol zitten met armbandjes en ze zijn allemaal even trots. Het is wel een troep, want alle bandjes die op de grond liggen, moeten weer terug in de zakken.

Het lijkt alsof de kinderen anderen hebben opgetrommeld om ook te komen, waar het begon met ongeveer 10 kinderen, zijn het er inmiddels wel 40! Het is leuk om te zien dat de kinderen het leuk vinden om te komen en eigenlijk nog niet weg willen als we gaan sluiten.

Na twee en een halve dag loombandjes, wilden we iets anders gaan doen. We hebben thuis een grote kerstboom gemaakt en alle kinderen hebben ballen ingekleurd om erop te plakken, zo kunnen we ook op de ramp een kerstsfeer proberen te creëren. Ook dit vonden de meeste kinderen leuk en ze gingen ijverig aan de slag. We merken dat het veel leuker is als er meer kinderen zijn en als we activiteiten doen. Ook de organisatie hier vind het leuk dat we activiteiten met de kinderen doen.

Kortom de eerste helft van mijn verblijf hier was super leuk! De skateramp blijft alleen maar leuker worden, hopelijk blijven de kinderen komen dan komt de tweede helft ook helemaal goed.

Liefs